تعریف عقد رضایی ، تشریفاتی و عینی

عقد رضایی، عقدی است که بر اساس رضایت طرفین انعقاد می‌شود و نیازی به انجام تشریفات خاصی ندارد. در این نوع قرارداد، توافق طرفین برای ایجاد تعهدات حقوقی بر اساس رضایت مشترک ایجاد می‌شود.

 این به این معناست که طرفین با رضایت کامل و اراده آزاد خود، قرارداد را انعقاد می‌دهند. مثالی از عقد رضایی می‌تواند یک توافق دوستانه بین دو نفر برای برگزاری یک جشن تولد باشد.

 در این حالت، اگر هر دو طرف راضی باشند و اراده داشته باشند، قرارداد محسوب می‌شود و نیازی به رعایت فرم یا تشریفات خاصی نیست. 

اما در عقد تشریفاتی، برای انعقاد قرارداد، نیاز به انجام تشریفات خاصی مانند نوشتن یک قرارداد رسمی، امضا، تمبر و… وجود دارد. 

در این نوع قرارداد، رعایت فرم و شکل قرارداد بسیار مهم است و تشریفات مشخصی باید انجام شود تا قرارداد معتبر باشد. مثلاً، انعقاد یک قرارداد اجاره مکان تجاری که نیاز به تنظیم سند رسمی و امضای طرفین دارد، می‌تواند نمونه‌ای از عقد تشریفاتی باشد. 

همچنین، عقد عینی به قراردادی اطلاق می‌شود که موضوع آن به صورت ملموس و مشهود است و نیازی به رعایت فرم خاصی ندارد.

در این نوع قرارداد، تعهدات طرفین به صورت مستقیم و در حال حاضر انجام می‌شود. مثالی از عقد عینی، خرید و فروش یک محصول است که با پرداخت و دریافت همزمان وجه و تحویل محصول، انجام می‌شود.

با این توضیحات، تفاوت اصلی بین عقد رضایی، عقد تشریفاتی و عقد عینی این است که در عقد رضایی بر اساس رضایت طرفین، قرارداد انعقاد می‌شود و نیازی به تشریفات خاصی ندارد.

در عقد تشریفاتی، رعایت تشریفات و فرم‌های خاص قرارداد ضروری است و در عقد عینی، تعهدات طرفین به صورت مستقیم و در حال حاضر، بدون نیاز به رعایت فرم خاص انجام می‌شود.