عقد رهن چیست؟؟

1. شرط وکالت برای فروش مال مرهونه: بر اساس ماده 777 قانون مدنی، رهن‌دار می‌تواند در هنگام عقد رهن یا در یک قرارداد جداگانه، وکالت به مرتهن (وثیقه‌گیر) بدهد که در صورت عدم تسویه بدهی توسط مرتهن، وثیقه‌گیر مجاز به استیفاء از مرهونه یا قیمت آن باشد. این وکالت با فوت یا حجر مرتهن منقضی می‌شود. اما می‌توان شرط کرد که این وکالت بعد از فوت مرتهن به همراه انتقال حق رهن به وراثت مرتهن منتقل شود یا وکالت به شخص ثالثی داده شود. 

2. شرط سلب حق فروش از مرتهن: بر اساس ماده 778 قانون مدنی، اگر در عقد رهن شرط شده باشد که مرتهن حق تقاضای فروش عین مرهونه را نداشته باشد، این شرط باطل است. اما عقد رهن خود صحیح است، زیرا هدف اصلی رهن، این است که رهن‌دار بتواند در صورت عدم تسویه بدهی، از مراجعه به حاصل فروش وثیقه رهن، طلب خود را بدست آورد. بنابراین، شرطی که این حق را از مرتهن سلب کند، خلاف مقتضای عقد است. با این حال، نظرات حقوقدانان درباره اینکه آیا باطل شدن این شرط منجر به باطل شدن عقد می‌شود یا خیر، متفاوت است. 

3. شرط تعلق منافع رهن به مرتهن: بر اساس ماده 786 قانون مدنی، مال مرهون متعلق به رهن‌دار است و عقد رهن مالکیت را از بین نمی‌برد. منافع مرهون (منفصل یا متصل) از مال رهن‌دار است، اما منافع منفصل جداگانه و جزء رهن نیستند و به وثیقه‌گیر برمی‌گردند. اما منافع متصل به توابع رهن مربوط می‌شوند. بنابراین، در عقد رهن، رهن‌دار و وثیقه‌گیر می‌توانند توافق کنند که منافع رهن متعلق به مرتهن باشند. 

4. شرط تعلق یا تملیک مال به مرتهن: در عقد رهن، نمی‌توان شرط گذاشت که هر گاه رهن‌دار تا موعد معین بدهی خود را پرداخت نکندرست است. در عقد رهن، رهن‌دار مالکیتی بر ملک مرهون ندارد و تنها می‌تواند در صورت عدم تسویه بدهی، از طریق فروش مال مرهونه اقدام به وصول طلب خود کند. بنابراین، شرط تعلق یا تملیک مال به مرتهن در عقد رهن معتبر نیست.