قرابت نسبی و سببی

رضاع، در فقه و قانون اسلامی به معنای شیر دادن توسط یک زن به یک کودک است. این عمل باعث ایجاد رابطه‌ای میان طفل و زنی که به او شیر می‌دهد می‌شود. 

در قرآن کریم نیز به این موضوع اشاره شده است. در آیه 23 سوره نساء آمده است: “وَأُمَّهَاتُكُمُ اللَّاتِي أَرْضَعْنَكُمْ وَأَخَوَاتُكُمْ مِنَ الرَّضَاعَةِ”، که معنای آن است “مادرانی که شما را شیر داده‌اند و خواهران رضاعی شما”. این آیه به خویشاوندان رضاعی اشاره می‌کند و به این معناست که رابطه‌ی قرابت بین طرفین به مانند رابطه نسبی (رابطه نسبتی) محترم است و قانونگذار برای آن قواعدی وضع کرده است. آثار قرابت رضاعی بر اساس فقه اسلامی محدود به خواهر و مادر رضاعی نیستند، بلکه شامل خویشاوندان دیگری نیز می‌شوند. این شامل شخصیت‌هایی می‌شود که به صورت رضاعت با کودکی زندگی کرده و رابطهٔ مادر و فرزند را تجربه کرده‌اند. به عنوان مثال، پدر رضاعی (یعنی فردی که به کودکی شیر داده است)، خواهران رضاعی (یعنی خواهران زنی که به کودکی شیر داده است)، پسر رضاعی (یعنی فرزندی که از شیر دادن توسط زنی به خود دریافت کرده است) و دیگر خویشاوندان بر اساس قوانین فقهی مربوط به رضاعت ممکن است.