“حمایت حقوقی قوی در لحظات حساس”
اگر در مواجهه با اتهامات کیفری هستید ، وکیل در اهواز و تیم وکلای موسسه حقوقی دادگران عدالتخواه امید آماده است تا از حقوق شما محافظت کند. تجربه ما در زمینه قوانین کیفری و رویکرد حقوقی دقیق، به ما امکان میدهد تا به شما درباره حقوق و مسائل مربوط به این زمینه راهنمایی کنیم.
در دعاوی حقوقی و کیفری، معمولاً مدعی یا خواهان موظف است ادعای خود را اثبات کند.
از ادلههای مورد استفاده برای اثبات دعوی در امور حقوقی و کیفری، شهادت یا گواهی گواهان است. شهادت به معنای بیان افرادی است که اطلاعاتی درباره موضوع پرونده دارند و این اطلاعات را در دادگاه بیان میکنند. اما گاهی اوقات به دلایل خاصی، شاهد اصلی که در جریان موضوع قرار داشته، نمیتواند در دادگاه حاضر شده و شهادت بدهد.
به همین دلیل، تحت شرایط خاصی، شهادت بر شهادت امکان پذیر است. شهادت بر شهادت به معنای بیان یک شاهد در مورد شهادت دیگری است. این روش به طور عمده در امور حقوقی و کیفری استفاده میشود.
معنای شهادت بر شهادت
شهادت بر شهادت به معنای بیان یک شاهد در مورد شهادت دیگری است.
در قانون آیین دادرسی مدنی و آیین دادرسی کیفری، شهادت یا گواهی به عنوان ادله اثبات دعوی شناخته شده است.
این به این معناست که در دعاوی حقوقی و کیفری، طرفهای دعوی میتوانند با استناد به شهادت شهود، ادعای خود را در دادگاه اثبات کنند یا از خود دفاع کنند.
در کلیت، شهادت یا گواهی به این معنا است که شخصی که به هر طریقی اطلاعاتی درباره موضوع دعوی را به دست آورده است و به عبارت دیگر، شاهد موقع بوده است، در دادگاه حاضر شده و مطالبی که دیده یا شنیده است، بیان میکند.
در صورتی که شرایط شهادت شرعی (مانند صلاحیت شهود و صحت شهادت) فراهم باشد، قاضی به اعتبار آن شهادت میپردازد و در صورت عدم وجود شرایط لازم، میزان اعتبار شهادت به نظر قاضی بستگی خواهد داشت.
بنابراین، شهادت بر شهادت به طریقی است که شاهدی که اطلاعاتی درباره موضوع پرونده دارد، به عنوان شاهدی دیگر را به دادگاه معرفی کرده و این شاهد دوم نیز شهادت خود را در مورد موضوع دعوی میدهد.
این روش اثبات میتواند در برخی موارد کمک کننده و مؤثر باشد ولی معمولاً نیاز به توجیه و تشریح دلایل و مستندات لازم دارد تا قاضی بتواند اعتبار این شهادت را بررسی کند.
در مواردی که شاهد اصلی نمیتواند در دادگاه حضور داشته باشد به دلایلی مانند فوت، بیماری، غیبت و غیره، مفهوم “شهادت بر شهادت” وارد میشود.
در قانون آیین دادرسی مدنی و آیین دادرسی کیفری، با توجه به فقه، این نهاد به منظور حل مشکلاتی که به دلیل عدم حضور شاهد اصلی در دادگاه پیش میآید، در نظر گرفته شده است.
به سوال “شهادت بر شهادت یعنی چه”، میتوان گفت که شهادت بر شهادت به این معنا است که شاهدی که خودش به شخصه اطلاعاتی درباره موضوع شهادت ندارد، شهادت میدهد که در گذشته شاهدی دیگر درباره آن موضوع شهادت داده است.
به عبارت دیگر، در شهادت بر شهادت، یک شخص در دادگاه حضور مییابد و شهادت میدهد که شخص دیگری در حضور او درباره یک موضوع شهادت داده است.
در شهادت بر شهادت، شاهدی که در جریان وقوع رویداد حاضر بوده است، شاهد اصلی نامیده میشود و شاهدی که شهادتی درباره شاهد اصلی میدهد، شاهد فرعی نامیده میشود.
اما سؤالی که مطرح میشود این است که آیا شهادت بر شهادت در امور حقوقی و کیفری اعتبار دارد یا خیر. پاسخ این سؤال مثبت است، با این حال زیر شرایط خاصی که در ادامه بررسی خواهیم کرد، معتبریت آن تعیین میشود.
شهادت بر شهادت در چه صورتی مسموع است
شهادت بر شهادت یکی از مسائل مهمی است که درباره شهادت مطرح میشود و مانند شهادت اقوام و بستگان در دادگاه، مورد توجه قرار میگیرد.
درباره اعتبار شهادت بر شهادت، پرسشی مطرح میشود که در چه شرایطی این نوع شهادت معتبر است. برای پاسخ به این سؤال، باید اعتبار شهادت بر شهادت را در امور حقوقی و کیفری به صورت جداگانه بررسی کنیم.
در قوانین و آییننامههای حقوقی و کیفری، تشریفات استماع شهادت شاهدان به طور کلی تعیین شده است. اما در مواردی که شاهد اصلی حاضر نیست، شهادت بر شهادت به عنوان یک جایگزینی مطرح میشود.
در این حالت، شاهد فرعی اظهاراتی درباره شاهد اصلی و شهادت او میدهد. اعتبار شهادت بر شهادت بستگی به موارد و شرایط خاصی دارد که در قوانین و مقررات هر کشور تعیین میشود.
در برخی موارد، شهادت بر شهادت به عنوان شواهد قابل قبول در نظر گرفته میشود و میتواند اثرات حقوقی و کیفری داشته باشد.
اما برای اعتبار سنجی شهادت بر شهادت، عواملی مانند ارتباط مستقیم شاهد فرعی با شاهد اصلی، قوانین و مقررات مربوطه و توجیه روشن برای استفاده از این نوع شهادت در دادگاه بسیار مهم هستند.
شرایط شهادت بر شهادت در امور حقوقی و کیفری
شرایط شهادت بر شهادت در امور حقوقی و کیفری در قوانین مختلف تعریف شدهاند.
ماده 231 قانون آیین دادرسی مدنی شرایط شهادت بر شهادت در دعاوی حق الناس را پیشبینی میکند.
بر اساس این ماده، در صورتی که شاهد اصلی به دلایلی مانند بیماری، غیبت، سفر، حبس و موارد مشابه، قادر به حضور در دادگاه نباشد یا حضور برای وی دشوار باشد، گواهی شهادت شاهد اصلی میتواند مورد قبول قرار گیرد.
این قاعده برایدعاوی حقوقی و کیفری اعمال میشود.
همچنین، ماده 188 قانون مجازات اسلامی شرایط شهادت بر شهادت در امور کیفری را تعیین میکند.
بر اساس این ماده، شهادت بر شهادت در صورت فوت شاهد اصلی یا عدم حضور او در دادگاه به دلیل غیبت، بیماری و موارد مشابه ممکن است و شهادت شاهد فرع در شرایط خاصی قابل قبول است.
با توجه به قوانین مذکور، میتوان گفت که شهادت بر شهادت در صورتی مسموع است که شاهد اصلی به دلایلی قادر به حضور در دادگاه نباشد و قادر به ارائه شهادت نباشد.
در این شرایط، شاهد فرع میتواند شهادت خود را درباره موضوع پرونده بیان کند. البته، قبول شهادت شاهد فرع نیز به شرایط خاصی وابسته است که در ماده قانونی مربوطه ذکر شده است.
“ما در کنار شما در هر مرحله”
از مرحله تحقیقات اولیه تا دفاع در دادگاه، تیم وکلای ما همواره در کنار شما خواهد بود.
شما را راهنمایی میکنیم و همه تلاش خود را برای حفظ حقوق شما انجام میدهیم.
شرایط شهادت بر شهادت در قانون
شرایط شهادت بر شهادت در قانون، به صورت کلی، در امور حقوقی و کیفری مشابه هم هستند. افرادی که قصد ارائه شهادت بر شهادت به دادگاه را دارند، علاوه بر شهادت کتبی در دادگاه، میتوانند از این روش نیز استفاده کنند و شهادت خود را به قاضی ارائه دهند.
اما شرایط لازم برای قبول شهادت بر شهادت در قانون چیست؟
یکی از شرایط مهم شهادت بر شهادت در قانون، هم در امور حقوقی و هم در امور کیفری، این است که شاهد فرعی نیز باید شرایط شهادت شرعی را داشته باشد تا دادگاه به شهادت وی اعتبار بدهد و بر اساس آن حکم صادر کند.
بین شرایط شهادت شاهد، که در مورد شهادت بر شهادت نیز لحاظ میشوند، میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
بالغ بودن: شاهد باید سن قانونی بالغی را داشته باشد.
عاقل بودن: شاهد باید درک درستی از موضوع و تعهدات شهادت داشته باشد.
عادل بودن: شاهد باید از نظر قانونی عادل و معتبر باشد.
طهارت مولد: شاهد باید از نظر شرعی و قانونی تمیز و طهارت مولد داشته باشد.
عدم ذینفعی: شاهد نباید در موضوع دعوی ذینفع باشد و به طور مستقیم از نتیجه دعوی تحت تأثیر قرار داشته باشد.
عدم خصومت: شاهد نباید با طرفین دعوی خصومت داشته باشد.
عدم اشتغال به ولگردی و تکدیگری: شاهد نباید به طور معتبر به ولگردی یا تکدیگری مشغول باشد. تمامی این موارد برای شاهد اصلی و همچنین شاهد فرعی باید رعایت شود تا شهادت شرعی قابل قبول و تلقی شود و دادگاه بتواند آن را به عنوان اطلاعات قابل قبول در نظر بگیرد و بر اساس آن حکم صادر کند.